„Obydwaj z Sosnkowskim uważaliśmy wszelkie wieszanie się na linie za niegodne kandydatów na żołnierzy. […] Jako tako czepiwszy się łańcucha zacząłem wchodzić, po czym zaraz po paru metrach utraciłem chwyty z pod nóg. Poczułem wtedy, że wiszę na łańcuchu i jednocześnie zdałem sobie sprawę, że trzymam się mocno. Wtedy ogarnęła mnie szalona radość życia, rzuciłem się całym ciałem w górę, czepiłem się jakiegoś chwytu najpierw kolanami, potem jedną ze stóp, potem nie wiem zupełnie jak się wspiąłem przez pozostałe kilka metrów w górę, nie wiem jak zwyciężyłem główną trudność – pochyloną nade mną przewieszkę. […] Inne uczucia miał jednak w tej chwili Sosnkowski: pozostał on na półce skalnej wprost pode mną i w razie jakiegokolwiek ze mną wypadku, niechybnie byłby pociągnięty 800 metrów w dół, wprost w stronę pięknego szmaragdu Keżmarskiego Stawu. <No wiesz, Michał, wchodzisz trochę lekkomyślnie> – było jedyne, słuszne zresztą spostrzeżenie, jakie mi uczynił potem, wydostawszy się sam na szczyt.”